Gerrit van Doorn, oudste kind uit een gezin van vijf kinderen en geboren in 1950 op de Bredeweg in Groesbeek. Later verhuisd naar de Kloosterstraat tegenover de melkfabriek in Groesbeek, waar ik als kleine jongen regelmatig bij het raam naar de boerenmensen zat te kijken, als die hun melkbussen met paard en wagen kwamen afleveren.
Een aantal jaren later weer verhuisd, maar nu naar de Cranenburgsestraat, ook in Groesbeek en wel precies tegenover boerderij de Lubert, nu beter bekend als Tennisvereniging Groesbeek, waar ik zelf al meer dan 25 jaar actief lid van ben.
Mijnheer Cillissen, de man die echt fantastisch mooi kon vertellen /voorlezen, zó mooi dat we weleens als hele klas een half uur later dan einde schooltijd naar huis gingen, was de meester in de vierde klas. Voor de vijfde klas stond meester Rutten (ja, inderdaad de vader van de juf uit de eerste klas ) en tot slot meester Ostendorp, het hoofd der school die zoals toen gebruikelijk was, de zesde klas naar de eindstreep leidde.
Leuk is nog om te vertellen dat de hele klas bij meester Ostendorp een kleurplaat kreeg met daarop een bos en wat herten, die we mochten inkleuren, had ik de lucht groen, de bomen in allerlei tinten blauw enz. Kwam de meester naar mij toe en vroeg: “Gerrit, wat is dit voor een kleurpotlood? “ waarop ik antwoordde: “Dat is blauw en deze, dat is groen”. “Man, je bent helemaal niet kleurenblind” was zijn verbaasde reactie, waarop ik de discussie sloot met de opmerking:
“ Nee, maar ik vind het zo leuker!”
Door mijn liefde voor het tekenen, werd ik uiteindelijk technisch tekenaar, welk beroep ik jarenlang heb uitgeoefend, tot de computer kwam. Wat we eerst met ongeveer 25 tekenaars deden aan tekenwerk voornamelijk voor de bouw, kon je binnen de kortste keren met 2 of 3 mensen en kreeg je ook gelijk nog een uitgeprint kopietje mee om het thuis nog eens rustig na te kijken.
Maar voor mij was tekenen meer dan een beroep of hobby. Voor mij is het een levenswijze. Het gevoelsleven van mensen vind ik heel bijzonder en dacht dat mijn manier om naar de dingen te kijken, het zelfde was als bij de andere mensen, maar dat bleek echter niet zo te zijn. Eerst ben ik voor mezelf gaan tekenen. Na dit een hele periode gedaan te hebben en diverse keren te hebben geëxposeerd, ben ik uiteindelijk gaan doen waar mijn grote passie ligt: gaan schilderen. Dit werd mede mogelijk door de ondersteuning van mijn vrouw Erzsi, waarmee ik getrouwd ben en twee zonen heb.
Eindelijk was ik aangekomen in MIJN wereld en kon ik laten zien, dat ik tegen de meeste dingen anders aankijk en werd het zichtbaar ook voor de anderen. Hoeveel je ook over iets praat, een schilderij zegt vaak meer door er alleen maar naar te kijken. Zo is bijvoorbeeld het werk “ Tweedeling “ waar ik een koudbloedpaard geschilderd heb en met deze vorm op dat moment een goed voorbeeld vond om zichtbaar te maken van het niet altijd gelijk lopen van onze verstandelijke en gevoelsmatige zienswijze of beleving.
Dat dit niet perse iets negatiefs hoeft te zijn, blijkt al dat voor veel mensen dit ook geldt, zeker als ze verliefd zijn, vaak heel verwarrend maar een van de mooiste dingen die ons als mens kan overkomen. Ieder mens is uniek, zeker wat betreft beleving en zienswijze.
Eindelijk kan ik mijn zienswijze delen met anderen, door mijn schilderwerken.
De laatste jaren heb ik ook een aantal mooie erkeningen gekregen van een aantal bekende Groesbekers, hier ben ik ontzettend trots op.
Veel kijk plezier.
GERZSI.